Frezowanie otworów jest alternatywną metodą wiercenia wykorzystywaną przy obróbce otworów cylindrycznych. Pomimo, że wiercenie jest najszybszą a zarazem tradycyjną metodą to posiada ona swoje wady. Mają one wpływ na technologię obróbki detalu. Frezowanie otworów pozwala na lepsze łamanie wiórów w niektórych materiałach oraz nie ogranicza się do wykonania otworów o różnej średnicy tylko i wyłącznie dedykowanym narzędziem. Dodatkowo frez umożliwia tworzenie otworów o zmiennym przekroju, niekoniecznie okrągłym.
Procesy frezowania otworów
W celu wyfrezowania otworu bądź zagłębienia w materiale, w pierwszym procesie skrawanie rozpoczyna się od kołowego zagłębienia skośnego co jest równoznaczne z frezowaniem z interpolacją śrubową. Proces ten pozwala na tworzenie otworów o różnorodnych rozmiarach jak i dużej średnicy przy ograniczonej mocy frezarki. Tym samym zmniejsza się ilości narzędzi w magazynie narzędzi. W przypadku otworów nieprzelotowych o płaskim dnie, bezsprzecznie frezowanie zdaje egzamin z racji geometrii freza. Dodatkowo częstym problemem obróbkowym, z którym można się spotkać jest mała sztywność przedmiotów cienkościennych. W tym przypadku detal lepiej zachowuje się podczas obróbki metodą frezowania w cyklu kołowych zagłębień skośnych. Ponadto dana metoda powinna być metodą pierwszego wyboru podczas wykonywania otworów przy długich wysięgach. Efektem jest doprowadzenie do zmniejszenia odchyłki okrągłości lub współosiowości otworów.
Procesy frezowania zagłębień
Frezowanie zagłębień to rodzaj obróbki stosowany przede wszystkim w procesie tworzenia form i matryc, które posiadają zróżnicowany przekrój. Spośród metod stosowanych do wykonywania kieszeni lub wybrań można wyróżnić dwa rodzaje frezowań:
- Frezowanie z interpolacją śrubową dla frezów z małym kątem przystawienia;
- Frezowanie z interpolacją kołową ze znacznymi wartościami głębokości skrawania, charakterystycznymi dla frezów trzpieniowych.
Pierwsza metoda jest techniką szybką, zapewniającą dobrą wydajność skrawania w przypadku zagłębień o profilowanym kształcie. Zaś druga metoda jest typową dla obróbki materiałów ze środowiska trudnoobrabialnych takich jak tytan. Technika ta oparta jest na małej promieniowej głębokości skrawania, która poprawia stabilność narzędzia i ogranicza skłonność do wibracji freza. Bardzo istotnym zjawiskiem podczas stosowania tej metody jest także krótki czas styku ostrza z materiałem obrabianym. Zmniejsza to nagrzewanie się strefy skrawania i umożliwia zastosowanie szybszych prędkości narzędzia. Metoda wielu przejść jest techniką stosowaną również do frezowania narożników, w celu usunięcia pozostawionych naddatków po obróbce zgrubnej. Uznawana ona jest za technikę lekkich i szybkich przejść, gdyż podczas procesu skrawanie przebiega w kierunku poosiowym po stronie czołowej freza co sprawia, że układ oddziaływania sił jest korzystniejszy niż w przypadku skrawania w kierunku promieniowym po stronie walcowej narzędzia.